Mijn dieptepunt

Om andere mensen te kunnen helpen, werkt het als je zelf iets hebt meegemaakt. Iemand kan zijn papiertje halen, maar uiteindelijk gaat het toch om het gevoel en de ervaring. Aansluiting vinden in iemands verhaal en vanuit daar handvatten kunnen aanreiken. Inmiddels kan ik mensen een uitweg bieden naar een leven met minder stress, overmatige spullen of financiële problemen, maar daar ging wel wat aan vooraf. 

In 2019 kreeg ik angst en paniekklachten. Ik was hier al bekend mee, maar het is nooit zo erg geweest als in dit jaar. Toen ik met een op hol geslagen hart en hoge bloeddruk bij de huisarts kwam, wist ik dat het goed mis was. Op dat moment zat ik in een relatie waarin ik niet gelukkig was en werkte ik 40 uur bij een bedrijf dat te snel uit zijn kluit was gegroeid. Dat tempo was voor niemand vol te houden. Het personeel raakte uitgeput en de sfeer werd met de dag slechter. De angstklachten werden erger en kwamen vaker terug. Op een vrijdag na een drukke werkweek, kreeg ik een inzinking in de auto. Ik gooide mijn auto van de weg en heb mezelf uit te auto laten vallen. Een man schoot te hulp en belde een ambulance. De minuten leken wel uren en ik dacht dat ik daar ter plekke zou sterven. Toen de hulpverleners eindelijk aankwamen, voelde ik me opgelucht en werd ik langzaam rustiger. Natuurlijk was ik geschrokken en was dit voor mij een teken om keuzes te gaan maken. Deze lichamelijke klachten waren er niet voor niets. Als je niet wil luisteren, zorgt je lijf ervoor dat je wel moet. 

Achteraf weet ik dat er bij mij enorm veel stress was opgebouwd door het negeren van mijn gevoel. Ik was niet gelukkig, maar wilde ook niet op mezelf aangewezen zijn. Ook het verleden zat mij in de weg. Ik gaf alles wat er in mijn leven was gebeurd de schuld van het feit dat ik me zo voelde en het niet op de rit had. In de slachtofferrol kruipen voelde voor mij comfortabel. Door wat het leven mij had toegeworpen vond ik mezelf maar al te zielig. Natuurlijk had ik alle recht me zo te voelen, maar het hielp me van de regen in de drup. Hoe beroerd de zaken er ook voor staan, je hebt altijd een keuze. Een keuze om anders te reageren, hulp te zoeken, de dingen te verwerken en te gaan bouwen aan een leven met meer zekerheid. En dat deed ik..

Één dag na het bezoek aan de huisarts, heb ik mijn koffer gepakt en ben ik naar familie gereden. Compleet onverantwoord, onder invloed van een pammetje, liet ik alles achter. Ik voelde me verschrikkelijk. Aangekomen bij familie, heb ik de telefoon gepakt en verschillende klinieken, gespecialiseerd in angststoornissen, gesmeekt of ze me wilde opnemen. Uiteraard heb je in de huidige tijd een bak geld nodig om direct te worden opgenomen, dus dit feest ging niet door. Ik nam een paar dagen rust om bij zinnen te komen. Ik had geen woning, geen geld en mijn mentale gezondheid was niet al te best. Toch vond ik ergens de kracht om door te pakken. 

Hoe lief mijn familie ook reageerde, het voelde niet goed daar te blijven. Familie staat in zo'n situatie vaak te dichtbij en willen je te snel terug in het zadel zetten. Goed bedoeld natuurlijk, maar niet altijd de juiste manier. Gelukkig kon ik een tijdje bij een lieve vriendin terecht. Ik ben haar nog steeds zo dankbaar voor alles wat ze in deze periode voor mij heeft gedaan. Ik mocht zo lang blijven als nodig was en daardoor had ik de tijd om een nieuwe basis te leggen. Zo vroeg ik een uitkering aan, regelde woonruimte met een bedrag dat ik kon lenen van mijn ouders en liet ik mezelf op de wachtlijst plaatsen bij een psycholoog. De uitkering werd uiteindelijk goedgekeurd. Dat gaf lucht en ruimte om er weer bovenop te kunnen komen. Het duurde zes maanden voordat ik me weer enigszins goed begon te voelen. Ik dwong mezelf iedere dag te wandelen en een dagboek bij te houden. Het hielp mij om al mijn zorgen van me af te schrijven en dingen in perspectief te plaatsen. De gesprekken met de psycholoog gaven veel opluchting. Alle emoties gaf ik in dat uur de vrije loop. In deze periode was ik op mijn aller kwetsbaarst. 

Doordat ik dit heb doorstaan, ben ik veel veranderd. Je leert snel als je door zo'n moeilijke tijd gaat. De belangrijkste les voor mij: mijn grenzen aangeven en naar mijn gevoel luisteren. Voelt iets verkeerd? Dan maakt het niet uit wat de rest zegt. Onderaan de streep ben jij degene die ermee moet leven.

Na regen komt zonneschijn. Dat is maar weer gebleken. Ik vond mijzelf opnieuw uit en luisterde alleen nog maar naar mijn eigen gevoel. In dit stadium was ik even heel egoïstisch. Was het niet m'n dag? Dan kon ik al mijn plannen zonder schuldgevoel afzeggen. Soms is dat nodig om je batterij weer op te kunnen laden. 

Maanden gingen voorbij. Ik kon weer lachen. Zonder angst op een terrasje zitten en kijken naar alles wat voorbij kwam. Ik genoot weer van muziek en zong mee met de zomerse liedjes. Ik maakte nieuwe vrienden en herstelde contact met mensen die naar de achtergrond waren verdwenen. Mijn appartementje werd steeds meer een thuis. Ingericht met dingen waar ik blij van werd. Ik kreeg plezier in koken en zocht recepten bij elkaar om lekkere gerechten mee op tafel te toveren. Ik leerde over minimalisme en raakte steeds meer tevreden met wat ik had. Ik begon stapje voor stapje met werken en geloofde weer in mezelf. Ik maakte verschillende spaardoelen aan en werd goed met geld. Ik leerde over hoe je burn-out raakt en welke psychische en lichamelijke klachten hierbij horen. Over angst/paniekstoornissen en hoe je ze kan overwinnen. Ik wilde zoveel mogelijk informatie in me opnemen om anderen te kunnen begrijpen en helpen. Dit moest mijn pad worden. Ik kwam weer tot leven.

De inspiratie voor het werk dat ik nu doe, heb ik uit mijn eigen ervaringen gehaald. De drie belangrijkste punten heb ik samengebracht tot een geheel. Overbodige dingen verbannen uit je leven, zorgen voor financiële zekerheid en voorkomen dat je opgebrand raakt. 

Heb jij hulp nodig? Dan is mijn traject wellicht iets voor jou. Door op de onderstaande knop te drukken, wordt je doorverwezen naar de informatiepagina van Traject Levensrust. Dankjewel voor het lezen van mijn verhaal. Misschien tot ziens en anders, alle goeds voor de toekomst! 

Liefs, Eefje